چاپ فلکسوگرافی پرکاربردترین تکنولوژی چاپ در صنایع بسته بندی می باشد. اما عدم چسبندگی مناسب مرکب بر پایه آب بر روی مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن یکی از مهم ترین مشکلات محسوب می شود. عوامل ارتقاء دهنده چسبندگی از نوع سیلان از جمله بهترین افزودنی هایی هستند که به عنوان عامل تشکیل دهنده اتصالات عرضی و عوامل ضد آب در صنایع مرکب و پوشش می توانند مورد استفاده قرار گیرند. در این پژوهش از عامل ارتقا دهنده N-بتا-(آمینو اتیل)-گاما-آمینو پروپیل متیل دی متوکسی سیلان و 2-(4، 3-اپوکسی سیکلوهگزیل) اتیل تری اتوکسی سیلان به منظور بهبود چسبندگی مرکب آب پایه به مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن استفاده شد. نتایج نشان داد بیشترین میزان چسبندگی با افزایش 5 درصد N-بتا-(آمینو اتیل)-گاما-آمینو پروپیل متیل دی متوکسی سیلان حاصل شد. افزودن ترکیبات سیلانی به ترکیب مرکب چاپ باعث افزایش زاویه تماس و آب گریزی فیلم مرکب بر روی سطح مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن شد. همچنین، با افزودن سیلان به ترکیب مرکب، کشش سطحی مرکب چاپ کاهش یافت.

پوششهای الاستومری سیلیکونی به عنوان پوششهای خزه رهاساز، جایگزین مناسبی برای پوششهای ضد خزه خود صیقل شونده بر پایه قلع هستند که با وضع قوانین زیست محیطی مبنی بر ممنوعیت استفاده از قلع در این پو ششها و داشتن ویژگیهایی از قبیل انرژی سطحی و مدول کشسان کم و انعطاف پذیری زیاد در زنجیر پلیمری مورد توجه قرار گرفته اند. از نقاط ضعف پوششهای سیلیکونی چسبندگی ضعیف آنها به لایه آستر است. در این کار پژوهشی با تهیه و اعمال لایه میانی بر پایه مخلوط سیلانهای مختلف با سیلیکون - اپوکسی، چسبندگی لایه خزه رهاساز سیلیکونی روی لایه ضد خوردگی اپوکسی بهبود یافته است. بدین منظور از سیلانهای آلی مختلفی استفاده شد و استحکام چسبندگی در فصل مشترک دو لایه با استفاده از آزمون pull-off اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که استفاده از آمینو سیلان 1170- A در مخلوط 50.50 رزین اپوکسی - رزین سیلیکون نسبت به نمونه بدون سیلان استحکام چسبندگی را حدود 65 درصد افزایش می دهد. نتایج تصاویر میکروسکوپ الکترونی بیانگر سازگاری بهتر اجزای مخلوط حاوی سیلان در فصل مشترک لایه هاست. مطالعات طیف نمایی FTIR-ATR نیز موید وجود برخی برهمکنش ها بین گروه های قطبی در مخلوط است.

در این تحقیق اثر یک بهبود دهنده چسبندگی سیلیکونی بر روی چسبندگی رزین اپوکسی با سخت کننده آمینو سیلیکونی بررسی شده است. برای این منظور 2-N آمینو اتیل3  آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان به عنوان افزودنی در فرمولاسیون لاک اپوکسی وارد شده و اثر آن با بهره گیری از فرآیند سل ژل بر خواص نهایی روکش مورد بررسی قرار گرفت. آزمون های چسبندگی، سختی ویکرز، کشش و آزمون مکانیکی-گرمایی  (DMTA)نشان دهنده افزایش چسبندگی روکش در حضور ترکیب آمینو سیلان نسبت به رزین اپوکسی-سیلیکون است. دلیل این امر به برقراری پل های شیمیایی در اثر ایجاد پیوندهای کووالانس بین سیلانول ها و هیدروکسیل های سطح و همچنین واکنش بین گروه آمینو سیلان با گروه اپوکسی رزین اپوکسی و گروه های سیلان سخت کننده ارتباط داده شد. از طرف دیگر تشکیل شبکه سه بعدی سیلوکسان در مرحله متراکم شدن سیلانول ها، افزایش چگالی شبکه ای سیستم و تراکم فیلم رنگ را سبب گردید.

در این تحقیق بهبود مقاومت چسبندگی پوشش های آلکیدی و پلی اورتان بر روی چوب صنوبر (Populus nigra) با استفاده از پوشش میانی نانو سیلانی به روش سل ژل برای کاربرد در فضای باز مورد ارزیابی قرار گرفت. برای این منظور نمونه هایی به ابعاد 2×10×15 میلیمتر مطابق با استاندارد 5-927 EN بریده شد. پس از اصلاح سطح نمونه ها با پوشش سل ژل تترا اتوکسی سیلان، پوشش های آلکیدی و پلی اورتان با دستگاه فیلم کش اعمال شد و نمونه های آماده شده به مدت 8 ماه مطابق استاندارد 877 ISO بر روی سکوی هوازدگی به طرف جنوب با شیب 36 درجه قرار داده شدند. کیفیت پوشش دهی با استفاده از آزمون های رنگ سنجی، چسبندگی کششی، چسبندگی خراشی و آزمون طیف سنجی مادون قرمز (FTIR-ATR) قبل و بعد از هوازدگی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مطالعات طیف سنجی نشان داد که نانو ذرات تشکیل شده در سطح چوب در اثر فرآیند سل ژل ماهیت سیلانی (2SiO) دارند و گروه های – OH سطح چوب با این گروه های سیلانی واکنش داده اند. اصلاح سطح چوب با فرایند سل ژل موجب شد تا مقاومت چسبندگی پوشش های آلکیدی و پلی اورتان کمتر تحت تاثیر هوازدگی قرار گرفته و ثبات رنگی پوشش ها افزایش یابد. بیشترین مقاومت چسبندگی کششی و خراشی مربوط به پوشش ترکیبی سل ژل و پلی-اورتان بود.

از دیرباز عامل اتصال دهنده سیلانی برای افزایش قدرت تقویت کنندگی سیلیکا در بستر لاستیکی، مورد استفاده قرار گرفته است. اخیرا انواع گوناگونی از این عوامل اتصال دهنده تهیه و به تولید انبوه رسیده اند. در این پژوهش، دو عامل اتصال دهنده سیلانی جدید با نام های دسیل اکسی تری اتیل سیلان و 5،11 ،-17  تری ترسیوبوتیل-23-تری-متیل سیلیل اتینیل25-،26 ،27 ،-28 تترا پروپوکسی کالیکس(4)  آرن به منظور مقایسه اثر ایجاد برهمکنش های واندروالسی بین پرکننده و بستر پلیمری، ناشی از دسیل اکسی تری اتیل سیلان و برهمکنش های P-P ناشی از 5،11 ،-17  تری ترسیوبوتیل-23-تری-متیل سیلیل اتینیل25-،26 ،27 ،-28 تترا پروپوکسی کالیکس  (4)آرن معرفی شد. خصوصیات پخت و خواص فیزیکی-شیمیایی آمیزه پلیمری با پایه NR/SBR حاوی نانو سیلیکا با استفاده از این دو عامل بررسی و با Si69 مقایسه شد. توزیع پرکننده در بستر لاستیک توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. دو عامل معرفی شده، اثرات عامل اتصال دهنده را نشان داد. دسیل اکسی تری اتیل-سیلان نتایج بهتری را به واسطه کاهش جذب سیستم پخت و وجود برهمکنش های واندروالس بین پرکننده و بستر پلیمری در مقایسه با برهمکنش های P-P ناشی از دیگر عامل اتصال دهنده را نشان داد.  

در این پژوهش، اثر ترکیبات سیلانی با گروه های عاملی آمین و اپوکسی بر استحکام چسبندگی دو نوع لاک آکریلی با عا ملیت هیدروکسیل و کربوکسیل به صفحات پلی پروپیلن پیش آماده سازی شده با شعله بررسی شد. با استفاده از روشهای اندازه گیری زاویه تماس ایستا، SEM، AFM و FTIR-ATR، تغییرات انرژی سطحی، شکل شناسی و ساختار شیمیایی سطح پلی پروپیلن پس از اعمال شعله و آماده سازی سطح با ترکیبات سیلانی مطالعه شد. نتایج نشان می دهد که در اثر تماس مستقیم شعله، انرژی آزاد سطحی سطح پلی پروپیلن افزایش می یابد. همچنین، نتایج طیف سنجی FTIR- ATR، وجود گروه کربونیل را بعد از اعمال شعله و نیز وجود گروه عاملی سیلان (آمین و اپوکسی) را بعد از آماده سازی با ترکیبات سیلانی در سطح پلی پروپیلن تایید می کند. بررسی شکل شناسی سطح بعد از تماس با شعله به کمک روشهای SEM و AFM، تشکیل ناهمواریهای سوزنی شکلی را که باعث افزایش زبری سطح پلی پروپیلن شده اند، نشان می دهد. استحکام چسبندگی بین سطح پلی پروپیلن و لاکهای مورد نظر با استفاده از روش pull-off اندازه گیری شد. بر این اساس ترکیب سیلانی با گروه عاملی آلی اپوکسی، استحکام چسبندگی پوشش آکریلی با عاملیت کربوکسیل به سطح پلی پروپیلن شعله خورده را حدود 300 درصد افزایش می دهد.

این پژوهش به تاثیر دو نوع اصلاح سطحی به کمک ترکیبات پیوند دهنده سیلانی (آمینی و اپوکسیدی) روی خواص فوتوکاتالیستی نانوذرات اکسید روی می پردازد. بدین منظور نانوذرات اکسید روی با سه غلظت مختلف از این دو ترکیب سیلانی آمایش سطحی شدند. میزان موفقیت فرایند آمایش با دو آزمون وزن سنجی حرارتی و آنالیز شیمیایی زیر قرمز سنجیده شد که این آزمون ها پیوند شیمیایی بین سطح نانوذرات و ترکیبات اصلاح کننده را تایید کردند و نتایج نشان داد که با افزایش غلظت اصلاح کننده ها، میزان حضور ترکیبات سیلانی در سطح نانوذرات افزایش یافتند. بررسی های جذبی فرابنفش-مرئی نیز حکایت از افزایش قدرت جذب نانوذرات در اثر آمایش سطحی داشت. علاوه بر این رفتار پایداری نانوذرات اصلاح نشده و اصلاح شده در محیط های آبی و آلی مختلف مورد سنجش قرار گرفت. بررسی رفتار فوتوکاتالیستی نانوذرات در محیط آبی نیز نشان داد که آمایش سطحی با ترکیب آمینی سبب افت قدرت فوتوکاتالیستی نانوذرات گردید، ولی ترکیب اپوکسیدی سبب افزایش رفتار فوتوکاتالیستی آن ها شد.

دبی جریان در سرریزها به طور مستقیم با طول تاج سرریز متناسب است، در صورتی که عرض کانال یا مخزنی که سرریز بر روی آن اجرا می شود محدود باشد، یکی از راهکارهای افزایش ظرفیت، افزایش طول تاج سرریز با زیگزاگ کردن سرریز در پلان می باشد. در این تحقیق تعداد 196 آزمایش بر روی 9 مدل فیزیکی با تغییر پارامترهای هندسی از جمله زاویه دیواره سرریز (α)، ارتفاع سرریز (P)، شکل دماغه ها، فرم تاج سرریز و شیب دهانه های ورودی جهت بررسی عملکرد هیدرولیکی سرریزهای کنگره ای انجام گردید. ضریب دبی سرریزهای کنگره ای با زاویه دیواره (o12=α) کمتر از زوایای دیگر (o20و o35=α) بدست آمده است. علت آن را می توان چنین بیان کرد که با افزایش زاویه دیواره سیکل ها، زاویه نزدیک شدن جریان با دیواره سیکل ها به حالت عمودی نزدیک تر شده و این سرریزها شبیه سرریزهای خطی عمل می کنند و در نتیجه ضریب دبی جریان بیشتر می شود. شیب دار کردن دهانه-های ورودی بدلیل کاهش افت جریان ورودی به سرریز و همچنین افزایش 10 درصدی ارتفاع سرریز و تغییر فرم تاج سرریز به فرم ربع دایره ای، ضریب دبی را افزایش داده ولی با نیم دایره ای کردن دماغه های بالادست تاثیر چندانی در ضریب دبی مشاهده نگردید. کارایی سیکل سرریزهای کنگره ای با افزایش زاویه دیواره ها کاهش می یابد بطوریکه در 2/0=H t/p کارایی سیکل سرریزهای کنگره ای با زوایای دیواره 35، 20 و 12 درجه به ترتیب برابر 1، 2 و 3 بدست آمده است.

در این پژوهش، پنج ترکیب اتری با تعداد گروه های متوکسی گوناگون از طریق واکنش ویلیامسون سنتز شدند. این ترکی ب های اتری به وسیله فناوری های 1HNMR، 13CNMR و FT-IR شناسایی شدند و سپس به عنوان الکترون دهنده های بیرونی برای پلیمریزاسیون پروپیلن با کاتالیست زیگلر ناتا برای مقایسه با سیکلوهگزیل متیل دی متوکسی سیلان و دی سیکلو پنتیل دی متوکسی سیلان به کار برده شدند. پلیمریزاسیون پروپیلن با استفاده از کاتالیست زیگلر ناتا بر پایه منیزیم دی کلرید (/TiCl4 ID /MgCl2) شامل الکترون دهنده درونی از نوع فتالات، در حضور کمک کاتالیست آلومینیم تری اتیل و هیدروژن با الکترون دهنده های بیرونی، برای مقایسه تاثیر ترکیب های اتری و سیلانی بر خواص پلی پروپیلن انجام شد. نقش این ترکیب های اتری و آلکوکسی سیلان های صنعتی روی ویژگی های پلی پروپیلن با استفاده از روش انحلال پذیری در اورتوزایلن، شاخص جریان مذاب و گرماسنجی پویشی تفاضلی مطالعه شد. میزان تولید، بلورینگی و ایزوتاکتیسیته پلی پروپیلن به دست آمده، به وسیله الکترون دهنده های بیرونی تاثیر می پذیرند.همچنین ساختار کاتالیست صنعتی زیگلر – ناتا و پلی پروپیلن های تولید شده با این کاتالیست در حضور الکترون دهنده های بیرونی گوناگون، به وسیله میکروسکوپ الکترونی پویشی (SEM) تعیین شدند.

این تحقیق به بررسی آمایش سطح کربنات کلسیم توسط عامل اتصال دهنده سیلانی می پردازد. در ابتدا آمایش به طور مستقیم در محیط اتانول انجام شد. پارامترهای واکنش از جمله دما، pH و همچنین روش آبکافت تغییر داده شدند. با استفاده از آزمون های طیف سنجی زیر قرمز، آنالیز حرارتی و کدورت سنجی نمونه ها بررسی شدند. نتایج نشان داد آماده سازی به صورت مناسب صورت نگرفته است. در صورتی که آمایش با اسید فسفریک در ابتدا انجام گیرد، واکنش گروه سیلانی با ذرات به راحتی انجام گرفته و حتی پس از شستشوی نمونه ها از روی سطح جدا نمی شوند. میزان سیلان آمایش شده روی کربنات کلسیم از پیش آمایش شده با اسید فسفریک، در مجموع %1.67 وزنی نسبت به کربنات کلسیم بود. که از این میزان، حدود %1.06 آن با سطح پیوند فیزیکی ایجاد کردند که با شستشو از روی سطح جدا شدند و %0.61 آن با سطح پیوند شیمیایی مقاوم در برابر آب تشکیل دادند.